Baby N wordt over precies 4 weken 2 jaar. ‘Ik ben twee en ik zeg nee’, zeggen ze weleens. Nu is baby N dus nog geen 2 en ze zegt al maanden nee. En slaat. En gilt. En dreint. Bij tijd en wijle heb ik de neiging terug te gaan gillen. Of terug te slaan. Tot nu toe heb ik me in weten te houden. Maar man. Manmanman. Een peuter in huis is no joke. De kleinste dingetjes kunnen tot de grootste drama’s leiden. Tanden poetsen, in de kinderstoel zitten, boterhammen die verkeerd doorgesneden blijken te zijn; voor baby N kan het het einde van de wereld zijn om iets te doen/eten waar zij op dat moment nou net geen zin in had.
En ik heb de boeken erop nageslagen. En ik heb gepraat met andere moeders. Alles wijst erop dat dit ook weer een fase is. Maar naar ik mag geloven kan deze heul lang duren..En daar wordt ik dan best wel een beetje mismoedig van. Het is niet gezellig en het is een uitputtingsslag. En altijd maar die twijfel: doe ik het wel goed? Ben ik wel streng genoeg? Werkt het überhaupt wel wat ik doe? Want ik zie nog zo weinig effect?
Maar gelukkig zijn er ook enorm gave momenten. Dat ze aan komt rijden op haar houten fietsje en roept: Hallo Mammie (geen idee waar ze dat vandaan heeft?), daar zijn we weer! Of dat ik zeg dat we morgen naar Opa gaan en dat zij zegt: Oh, leuk! Of dat ze de poes toedekt met een dekentje en hem haar speentje probeert te voeren. Of als ze naar me toe rent als ik haar ophaal bij het kinderdagverblijf en haar hele gezicht oplicht. Of als ze haar armpjes om mijn nek slaat en haar hoofd op mijn schouder legt. Dan zwelt mijn hart op van geluk, trots en ontroering ineen.
Het is me wat, dat moederschap. Je doet wat je denkt dat goed is en hoopt er het beste van. Ik heb zo’n horror-beeld in mijn hoofd van een strontvervelend meisje, dat denkt overal recht op te hebben, geen belangstelling of respect heeft voor andere mensen, dieren of spullen en gewend is dat alles gaat zoals zij het graag ziet. Dat probeer ik te voorkomen. Hopelijk kan ik hier over 16 jaar vertellen dat het gelukt is een mens af te leveren, die de wereld een stukje mooier maakt. That’s the plan.
